روز اول رفتیم سد کرخه رو ببینیم. بزرگترین سد خاکی که مهندسای خودمون کاملش کردن.

واقعا زیبا بود و البته عظیم ...

و طراحی دقیقش همه ما رو مبهوت کرده بود .

نه که مهندسیم این چیزا مبهوتمون می کنه

اینجا کرخه هست:

اینم یه عکس دیگه که از روی سد گرفتم:

ره یک شبه را در 6935 شب هم نتوانستم طی کنم. پس پررویی مرا برای داشتن آرزوی شهادت ببخش.

ای مهربان ترین مهربانان

ای رفیقی که خود  تنهایی...

تو حال مرا می دانی اما من نادان هر بار که از مردم ضربه ای  خوردم خود را تنها خواندم

غافل از اینکه آدم های این دنیا فقط دوستان من هستند و تنها رفیقم همیشه مرا دوست خواهد داشت

و هیچ گاه مرا به حال خودم رها نمی کند

آه از ندانستن ...

" قسمتی از دلنوشته هایی که روی خاک شلمچه می نوشتم"