آمار نشون داده که تعداد قاضی ها نسبت به امور مورد قضاوت خیلی کم

هست و این باعث شده تا قاضی های محترم مجبور باشند قضاوت حجم

بالایی از پرونده ها  رو به عهده بگیرند.

اما نمی دونم چرا امروزه بیشتر ماها فکر می کنیم قاضی هستیم و

متاسفانه بدون تحقیق و مدرک و برهان به راحتی راجع به دیگران حکم

می کنیم که البته بیشتر مواقع هم قضاوت هایی وحشتناک از آب درمیاد.

اصلا انگار نشستیم تا یه نفر یه حرکتی ازش سر بزنه و ما با صفاتی که تو

ذهنمون جمع کردیم تطابقش بدیم و بهش یه انگی بچسبونیم.

وقتی تنها خداوند از احوال ما و امور زندگی انسانها آگاهه پس چی باعث

می شه که فکر کنیم می تونیم با عقل انسانی و دید محدود خودمون راجع

به دیگران قضاوت کنیم. بدون اینکه حتی از خودمون بپرسیم که: " آیا تو

مطمئنی که همه چی رو درمورد این آدم و شرایط زندگی و جامعه ای که

توش بزرگ شده می دونی؟"

تو زندگی گاهی هم باید نسبت به رفتار دیگران قضاوت هایی بکنیم تا یه دیدی

از طرف مقابل تو ذهنمون داشته باشیم و رفتار خودمون رو باهاش هماهنگ

کنیم ولی یادمون باشه قضاوت کردن اونقدرها هم که ما فکر می کنیم راحت

نیست. پس تا وقتی که چیزی مبنی بر منفی بودن کار شخص مقابل برامون

ثابت نشده بهتره دید مثبت داشته باشیم...